ლაგოდეხი

ახალ კვლე­ვა­ში მეც­ნი­ე­რე­ბი ვა­რა­უ­დო­ბენ, რომ დე­და­მი­წის აღ­სას­რუ­ლი უფრო ქა­ო­სუ­რი იქ­ნე­ბა, ვიდ­რე ეგო­ნათ. უორ­ვი­კის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მკვლე­ვა­რე­ბის აზ­რით, პლა­ნე­ტას გა­ფარ­თო­ე­ბუ­ლი მზე გა­დაყ­ლა­პავს.

კერ­ძოდ, ვარ­სკვლა­ვი სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ზო­მა­ში საგ­რძნობ­ლად იმა­ტებს და გზა­დაგ­ზა ყვე­ლა­ფერს სანსლავს; ამის შემ­დეგ, სა­კუ­თა­რი მა­ტე­რი­ის გარე ფე­ნე­ბის გა­ტყორ­ცნას იწყებს და სა­ბო­ლო­ოდ, პა­ტა­რა ვარ­სკვლა­ვურ ნარ­ჩე­ნად კო­ლაფ­სირ­დე­ბა.

თუმ­ცა, მეც­ნი­ე­რე­ბი ჯერ­ჯე­რო­ბით შეშ­ფო­თე­ბის მი­ზეზს ვერ ხე­და­ვენ და ამ­ბო­ბენ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­ვა­რა­უ­დოდ 6 მი­ლი­არ­დი წლის შემ­დეგ მოხ­დე­ბა.

ვარ­სკვლა­ვე­ბი, მათ შო­რის მზე, გა­მო­ი­მუ­შა­ვე­ბენ სი­ნათ­ლეს და სით­ბოს წყალ­ბა­დის ატო­მე­ბის გახ­ლე­ჩის გზით. თუმ­ცა, ყვე­ლა ვარ­სკვლავს აქვს მხო­ლოდ შე­ზღუ­დუ­ლი რა­ო­დე­ნო­ბით წყალ­ბა­დი, და რო­დე­საც ის იწყებს ამო­წურ­ვას, ძა­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ვარ­სკვლავს სტა­ბი­ლუ­რო­ბას უნარ­ჩუ­ნებს, წო­ნას­წო­რო­ბას კარ­გავს.

შე­დე­გად, ბირ­თვი შე­კუმ­შვას იწყებს, ვარ­სკვლა­ვის გარე ფე­ნე­ბი­დან ცენ­ტრის­კენ მი­აქვს წყალ­ბა­დი, რო­მე­ლიც ბირ­თვის გარ­შე­მო გარ­სის სა­ხით კონ­ცენ­ტრირ­დე­ბა და ვარ­სკვლა­ვი თავ­და­პირ­ველ ზო­მას­თან შე­და­რე­ბით ასო­ბით უფრო დიდი ხდე­ბა.

ამის შემ­დეგ, მზის მა­გივ­რად თეთ­რი ჯუჯა ვარ­სკვლა­ვი დარ­ჩე­ბა: მზის ბირ­თვის ულტრა მკვრი­ვი ნარ­ჩე­ნი, რო­მე­ლიც ანა­თებს ნარ­ჩე­ნი სით­ბო­თი და ნელ-ნელა ცივ­დე­ბა. მისი გრა­ვი­ტა­ცი­უ­ლი ძალა იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იქ­ნე­ბა, რომ ზო­გი­ერთ ას­ტე­რო­ი­დის, იუ­პი­ტე­რის, ვე­ნე­რას და დე­და­მი­წის "და­ქუც­მა­ცე­ბა" და მტვრად გა­დაქ­ცე­ვა შე­ეძ­ლე­ბა. ნაკ­ლე­ბად არის ცნო­ბი­ლი, თუ რა მო­უ­ვა მზის სის­ტე­მის და­ნარ­ჩენ ნა­წილს მას შემ­დეგ, რაც მზე თეთრ ჯუ­ჯად გა­და­იქ­ცე­ვა.